Klasyka Kobiecości w okresach przekwitania

Coraz częściej lekarze podkreślają znaczenie dobrania terapii hormonalnej do indywidualnych potrzeb pacjentki. Jest to związane z tym, że zależnie od wieku i okresu przechodzenia menopauzy należy zastosować odpowiednią dla danego okresu terapię.

Tak więc, inna będzie terapia dla kobiet w okresie przed menopauzą czyli peri-menopauzą, a inna dla kobiet będących już w okresie menopauzy lub po menopauzie. Aby dostosować terapię hormonalną należy najpierw poznać dany okres menopauzalny i indywidualne czynniki mogące wpłynąć na przebieg i wyniki terapii.

Peri-menopauza

W tym okresie następuje stopniowe przejście od prawidłowych cykli owulacyjnych do całkowitego zaniku krwawień miesięcznych. Okres ten średnio zaczyna się u kobiet w wieku 46 lat, ale u 95% kobiet występuje pomiędzy 39. a 51. rokiem życia. Natomiast przeciętne trwanie okresu przed-menopauzalnego trwa 5 lat, w czym u 95% kobiet trwa 2 – 8 lat.

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych objawów tego okresu są nieregularne cykle miesięczne. Jednakże znaczny spadek poziomu estrogenów jest widoczny dopiero po ok. roku czasu od rozpoczęcia się tego okresu. Dopiero po roku czasu kobiety zgłaszają się z pierwszymi znacznymi objawami wskazującymi na początek menopauzy. Już wtedy zazwyczaj wprowadza się do leczenia terapię hormonalną.

Jeśli występują w tym okresie acykliczne krwawienia miesięczne lub przyrost błony śluzowej macicy do terapii wprowadza się niskie dawki estrogenów i wydłużone wstawki progestagenowe. Istnieją inne opcje terapeutyczne gdzie zastosowanie znajdują same progestageny, antykoncepcja hormonalna, niesteroidowe leki przeciwzapalne, a w przypadkach silnych krwawień bywa, że nawet jest usuwana macica.

Zdarza się, że terapię hormonalna stosuje się w tym okresie w przypadku wystąpienia depresji peri-menopauzalnej, utraty energii życiowej oraz spadku popędu płciowego. Możliwe do terapii jest wprowadzenie testosteronu.

Menopauza i okres po-menopauzalny

Okres menopauzalny charakteryzuje się dwoma rodzajami objawów:

objawy związane z niedoborem estrogenów w przypadku acyklicznego krwawienia miesięcznego i przerostu błony śluzowej

objawy związane z brakiem estrogenów co związane jest z nasilonymi objawami naczynioruchowymi, uderzeniami gorąca, potami a także z zanikowym zapaleniem pochwy, cewki moczowej i osteoporozą

Średni wiek kobiet zgłaszających się do ginekologa wynosi 51 lat. Lekarze uważają, że to optymalny wiek dla rozpoczęcia terapii hormonalnej w tym okresie przekwitania. Terapia estrogenowa u kobiet powyżej 60. roku życia powoduje spadek zachorowań na choroby układu krążenia, raka jelita grubego, zmniejszenie liczby złamań za sprawą osteoporozy i ogólnie spadek śmiertelności.

Wielu lekarzy zaznacza, że im wcześniej kobieta decyduje się na terapię hormonalną tym lepiej. Jest tak ponieważ terapia ta ma działanie profilaktyczne i zapobiega przez to powstawaniu wielu chorób wiążących się też z zaawansowanym wiekiem kobiety.

W ostatnim okresie menopauzalnym, czyli okresie po menopauzie dominującym objawem niedoboru estrogenów jest atrofia czyli zanik mięśni w układzie moczowo-płciowym oraz towarzyszące temu stany zapalne i dyskomfort spowodowany bólem.

Wśród terapii hormonalnych podkreśla się dużą efektywność terapii miejscowych estrogenami. Ich korzystny wpływ obserwowany jest u 80 – 90% pacjentek już po 4 – 6 tygodniu leczenia. Warto pamiętać też o tym, że aby uzyskać maksymalne korzyści w stosowaniu terapii hormonalnej należy zastosować ją odpowiednio wcześnie a najlepiej już w okresie bliskim menopauzy czyli peri-menopauzalnym.

ALNG